Vanmorgen vroeg daalde het besef in dat wij met 8 miljard mensen op een grote steen, bij tijd en wijle ook ondersteboven, door de ruimte suizen.
En dat wij dat niet eens merken.
Dat de wetenschap dit kan verklaren (zwaartekracht en zo) doet in feite niets af aan de krankzinnigheid ervan.
Want het kan natuurlijk eigenlijk helemaal niet.
Als je dit aan een buitenstaander zou vertellen, zou die je voor gek verklaren.
In feite kan je net zo goed in God geloven.
Want dat kan eigenlijk ook niet.
En dat wij, als deel van die 8 miljard, allemaal ons eigen leven hebben, met alles wat zich daarin voordoet aan vreugde, verdriet en wat dies meer zij.
En dat niets van wat wij doen of laten, denken of zeggen, nooit meer ongezegd, niet gelaten, niet gedacht of gezegd kan zijn.
En hoe dramatisch, ja, zelfs tragisch dat vaak is.
Hoeveel verdriet, spijt, schuld, wroeging, boosheid en ja ook vreugde, vrolijkheid en alles ertussenin, er in die miljarden mensen leeft.
Waar blijft dat allemaal?