Over de onrechtvaardige rechter (Lucas 18 vers 1-8)

In dit verhaal vertelt Jezus zijn leerlingen over de persoonlijke relatie met God. Deze relatie is belangrijk voor het hier en nu.

Veel mensen zien God als een onrechtvaardige rechter die zich van niemand iets aantrekt, de mensen aan hun lot overlaat en onverschillig is voor het lijden van de mensen en alle ellende op aarde niets kan schelen.

Dit kunnen de mensen die God zien als een  onrechtvaardige rechter van die weduwe leren:

zij trekt zich niets aan van wat die rechter doet.

Ze heeft geen ontzag voor zijn houding jegens haar, maar houdt vol tot haar recht is gedaan.

Zij is niet bij voorbaat al ontmoedigd, denkt niet bij voorbaat al: dat wordt niets en gelooft in haar recht op recht.

Daarna zegt Jezus dat God de mens niet ziet zoals die rechter de weduwe ziet, namelijk als iemand die maatschappelijk nergens recht op heeft en op niemand staat kan maken, maar als zijn uitverkorenen.

In het Grieks vertelt Lucas dat God zich haast om recht te verschaffen aan hen die dag en nacht tot hem bidden.

Maar Lucas vertelt niet alleen dat God met spoed zijn uitverkorenen recht verschaft, maar ook dat hij lankmoedig is. Lankmoedig betekent niet ‘geduldig’, maar tolerant.

God heeft geen oordeel over wat je bidt.

Je kunt hem bij alles te hulp roepen op ieder moment van de dag of de nacht.

Niets daarvan is in zijn ogen te klein of te onbelangrijk, te veel gevraagd of te onmogelijk.

Een tijd geleden zou ik een reis maken naar de Baltische staten en moest daarvoor naar Schiphol.

Ik was vroeg van huis gegaan, maar kwam in een enorme file terecht.

Het duurde en duurde en de kans dat ik het vliegruig zou halen, slonk met de minuut.

En ik bad: God, help. En ik moest lachen om mijn eigen gebed.

God zou me niet met auto en al uit de file tillen en op Schiphol neerzetten, dacht ik.

Toen ik eindelijk in de vertrekhal was aangekomen, was de balie waar ik mijn bagage moest afgeven, al gesloten.

Ik stond juist na te denken over mijn volgende stap, toen de mevrouw aan de balie telefoon kreeg en me wenkte dat ik toch nog mijn koffer kon afgeven.

Ik rende naar de gate waar het vliegtuig zou vertrekken en toen ik daar hijgend aankwam, bleek het vliegtuig drie kwartier vertraging te hebben.

Wat een geluk.

Maar later dacht ik aan het moment dat ik bad: God, help.

En vanaf dat moment kan ik niet anders denken dan dat God mijn gebed had  verhoord, hoe krankzinnig dat sommigen ook in de oren klinkt.

Bidden zonder dat God zich van te voren hoeft te bewijzen.

Eerst geloven, dan  zien.

Je  bent zijn uitverkorene.

Reacties zijn gesloten.